ของขวัญที่ยิ่งใหญ่ที่สุดชิ้นหนึ่งของเราคือความสามารถในการมองเห็นสิ่งพิเศษในชีวิตประจำวัน เป็นสิ่งที่ไม่สามารถระบุได้ในผลงานของวอร์ฮอล;  วิธีที่เขาหยิบสิ่งของธรรมดา ๆ เช่น กระป๋องซุปและแผ่นบริลโลมานำเสนอมุมมองในรูปแบบที่สามารถดึงดูดจินตนาการของเราได้อย่างบริบูรณ์  

ผลงานของเขาเป็นตัวอย่างที่ชัดเจนของศิลปะป๊อปอาร์ทในยุค 60 (ค.ศ. 1960-1969) อย่างไรก็ตาม แนวคิดเรื่อง 'ปาฏิหาริย์ในชีวิตประจำวัน'  ดำเนินไปในเส้นทางศิลปะนานนับหลายศตวรรษ ในศตวรรษที่ 17 จิตรกรชาวดัตช์ชื่อ โยฮันเนส เวอร์เมียร์ ผู้มีชื่อเสียงจากผลงาน ‘Girl with a Pearl Earring’ หรือสตรีกับต่างหูไข่มุก ได้สร้างภาพสุดแสนโรแมนติกเกี่ยวกับชีวิตประจำวัน การเรียบเรียงที่เรียบง่ายและใส่ใจของเขาทำให้เราได้ดื่มด่ำกับความงามอันเงียบสงบของผลงานเหล่านั้น — แสงอันนุ่มนวลที่ไหลผ่านหน้าต่าง ท่าทางที่ละเอียดอ่อนของบุคคลที่เขาเลือกให้ถ่ายทอด เสียงของน้ำนมที่รินออกจากกระป๋อง หน้าจดหมายที่ส่งเสียงกรอบแกรบขณะที่กำลังอ่าน  

ผมคิดว่านี่เป็นของขวัญที่เราไม่ค่อยได้ให้ตัวเองในทุกวันนี้  มันง่ายเกินไปสำหรับเราที่จะหมกมุ่นอยู่กับความเร่งรีบ ความพลุกพล่านและความซ้ำซากจำเจของชีวิตประจำวัน จนมองข้ามสิ่งอัศจรรย์รอบตัวเรา ไม่ว่าจะเป็นเหลือบของความเมตตา หรือภาพรวมของมนุษยชาติ  

ชีวิตประจำวันของเรามักจะเป็นไปในเส้นทางเดียวกันทุก ๆ วัน จนคล้ายกับการเข้าสู่โหมดนักบินอัตโนมัติที่อาศัยเพียงหน่วยความจำของกล้ามเนื้อ และแทบไม่เห็นภูมิทัศน์และผู้คนที่เดินผ่านเราไป   ความไม่แยแสต่อสิ่งที่คุ้นเคยรอบตัว ทำให้เราขาดความสามารถในการรับรู้คุณค่าในสิ่งต่าง ๆ  

เมื่อคำนึงถึงสิ่งนี้ ผมจึงเริ่มโฟกัสเลนส์ไปที่คนธรรมดาในสถานการณ์ปกติ กล่าวคือ บุคคลในสภาวะปกติที่ทำสิ่งธรรมดาทั่วไป ผมมองหาองค์ประกอบหรือมุมมองที่ให้ชวนดื่มด่ำ ซึ่งทำให้ผู้ชมสามารถเชื่อมโยงกับการเล่าเรื่องในสถานการณ์ที่ดูเหมือนไร้ความหมายเหล่านี้ได้  

ต่างจากความสงบและความโรแมนติกของเวอร์เมียร์ รูปภาพใน ‘อัศจรรย์สามัญ (Ordinary Wonders)’ จะแสดงช่วงเวลาที่มีชีวิตชีวาในชีวิตที่เร่งรีบ  อย่างไรก็ตาม ประสบการณ์ที่ดื่มด่ำยังคงไม่เปลี่ยนแปลง แรงกระตุ้นมุ่งเป้ามาที่คุณผู้ชม  ขอเชิญร่วมเสวนาด้วยใจจริง หัวข้อนั้นได้เปิดเผยความสำคัญของแต่ละสถานการณ์ให้คุณเห็น ก้าวเข้ามาและพบว่าตัวเองอยู่ในช่วงเวลาปัจจุบัน  ขณะที่รถไฟแล่นไปอย่างรวดเร็วปล่อยให้ลมหยอกล้อเล่นกับเส้นผมของคุณ การสัมผัสได้ถึงหยดน้ำบนผิวกาย  ฟังเสียงเด็กคุยกันตามท้องถนน  ฟังเสียงกระซิบแผ่วเบาของสายลมที่พัดผ่านทะเลสาบ  

‘อัศจรรย์สามัญ (Ordinary Wonders)’ เหมือนกับงานส่วนใหญ่ของผมที่เชิญชวนให้คุณตั้งคำถามกับสิ่งที่คุณมองเห็นอีกครั้ง แล้วพิจารณาว่าคุณจะถามตัวเองด้วยคำถามนี้ไหมถ้าคุณอยู่ในสถานการณ์เดียวกันในชีวิตจริง  

ไร้ค่าหรือเปี่ยมล้นความหมาย? ใครเป็นคนตัดสิน? คุ้นเคยหรือแปลกแยก? เส้นแบ่งอยู่ที่ตรงไหน?  จงตั้งคำถามเกี่ยวกับสภาพแวดล้อมของคุณ โดยการใช้เวลาในการสังเกตสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ในชีวิตประจำวันที่เกิดขึ้นรอบตัวคุณ และถือว่าสิ่งที่คุ้นชินและที่ไม่รู้จักนั้นเป็นสองด้านของเหรียญเดียวกัน  

เราต้องไม่มองข้ามความงามที่อยู่รอบตัวเราในชีวิตประจำวัน แต่ในขณะเดียวกันเราต้องแสวงหาความคุ้นเคยในสิ่งที่ไม่รู้จักและไม่กลัวสิ่งที่ดูแปลกและแตกต่าง ในโลกที่พวกเราหลายคนรู้สึกโดดเดี่ยวและเหินห่าง การหลีกเลี่ยงสิ่งที่ไม่คุ้นเคยทำให้เราขาดการเชื่อมต่อระหว่างมนุษย์ด้วยกัน  

ผมหวังว่าครั้งต่อไปที่คุณพบเจอเพื่อนบ้านที่ไม่คุ้นเคยขณะก้าวข้ามถนน คุณจะเอาชนะธรรมชาติแห่งความเขินอายและกล่าวทักทายผู้คนด้วยความมั่นใจ