ต้นเดือนเมษายน ไม่นานหลังเทศกาล Mango Art Festival  ซึ่งเป็นช่วงเทศกาลสงกรานต์ หรือปีใหม่ไทย  ชีวิตยังคงดำเนินไปตามปกติ และจิตใจของผมค่อนข้างสงบ ข่าวการรายงานสถานการณ์ของโรคโควิด-19 ในแต่ละวันมีจำนวนผู้ป่วยไม่มากนักโดยมีจำนวนผู้ป่วยต่ำกว่า 50 รายต่อวัน จากนั้นก็มีจำนวนผู้ป่วยเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ซึ่งสาเหตุของการแพร่ระบาดส่วนใหญ่ในกรุงเทพมหานครมีความเชื่อมโยงกับไนต์คลับระดับไฮ-เอนด์ในย่านทองหล่อ

แม้จะมีการระบาดครั้งใหม่ระลอกนี้แต่รัฐบาลก็ได้สนับสนุนให้ประชาชนเดินทางได้อย่างอิสระช่วงวันหยุดเทศกาลสงกรานต์ และใช้เวลาวันช่วงหยุดเทศกาลสงกรานต์ด้วยความรื่นรมณ์  ในไม่ช้าผมเริ่มมีอารมณ์กับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น ซึ่งเป็นสิ่งที่ย้ำในหัว ทำให้อารมณ์เริ่มปรวนแปร และผมก็สังเกตว่าทั้งตัวผมและคนรอบค้างต่างมีความกังวลกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น  

ระหว่างการล็อคดาวน์ – เมื่อจิตของผมเริ่มบ้าคลั่ง 

เพียงไม่กี่วันหลังเทศกาลสงกรานต์สิ้นสุดลง ผู้คนเริ่มทะยอยเดินทางกลับมาทำงาน ใน กรุงเทพมหานครและต่างเริ่มเครียดเกี่ยวกับการแพร่ระบาดของสายพันธุ์อังกฤษ รัฐบาลประกาศข้อกำหนดในมาตรการล็อคดาวน์ใหม่หลังจากที่เห็นได้ชัดว่าวิธีการควบคุมการแพร่ระบาดก่อนหน้านี้ไม่ได้ผล สื่อภายในประเทศค่อย ๆ รายงานข่าวเกี่ยวกับการจัดการที่ผิดพลาดและการทุจริตในการจัดสรรวัคซีนของรัฐบาลออกมา ระหว่างรอการฉีดวัคซีนครั้งแรกผมกลายเป็นคนหวาดระแวงเพราะไม่แน่ใจเกี่ยวกับสถานการณ์นี้ จากนั้นก็เริ่มมีความรู้สึกวิตกกังวลและซึมเศร้า 

น้ำตาเริ่มไหลออกจากดวงตาของผม  ผมรู้สึกโศกเศร้า และเสียใจอย่างมากที่มีการติดเชื้อโควิด-19 เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วกับการเสียชีวิตที่เกิดขึ้นอย่างมีนัยสำคัญ

ภายในตัวเองนั้น ผมกำลังดิ้นรนอย่างหนักจนดูเหมือนว่ามีความรู้สึกขัดแย้งที่รุนแรงมาก เป็นการเผชิญกับอารมณ์ฉุนเฉียว ซึ่งสิ่งเหล่านี้เกิดจากการกดทับของอารมณ์ที่ไม่อาจแสดงออกมาได้ ผมกลัวการถูกปฏิเสธจากคนใกล้ชิด หากผมเริ่มแสดงความสงสัยและพูดถึงสิ่งที่กำลังเผชิญอยู่ขึ้นมาเมื่อไร ผมก็ไม่อาจหันหลังกลับได้อีก พลังงานที่สัมผัสได้จากสีที่ขัดแย้งกันซึ่งสะท้อนไปรอบ ๆ ของผลงานทั้งสองชิ้นนั้นเป็นสภาวะทางอารมณ์ที่ทรงพลังแต่น่ากลัวและอาจเป็นปัจจัยชี้ขาดสำหรับบางคนได้ 

ความรู้สึกเกิดขึ้นกับผมนั้นมีความหลากหลายอย่างมาก บางวันเป็นบวกแต่บางวันกลับเป็นไปในเชิงลบ ซึ่งสะท้อนออกมาเป็น รูปทรง ขนาด วิธีที่การจัดแสดง ตลอดจนการครอบตัด และรวมไปถึงการจัดองค์ประกอบภาพ โดยที่การรู้สึกถึงอารมรณ์ขึ้นและลงนั้นก็เปรียบเสมือนได้กับความหวังอันแปลกอย่างหนึ่ง ที่เป็นผลมาจากการพยายามแก้ไขปัญหาเพื่อทำความเข้าใจสถานการณ์จากมุมมองที่ต่างกัน ในช่วงเวลานี้ผมพยายามประนีประนอมกับข้อเท็จจริง ตัวเลข การแบ่งฝักแบ่งฝ่าย และความคิดเห็นต่าง ๆ ของผู้คนด้วยความอ่อนใจ 

ผมรู้สึกหงุดหงิดมากกับสิ่งที่ได้เกิดขึ้น หลังจากที่พยายามค้นหาจิตวิญญาญตัวตน  โดยภาพถ่ายชุดนี้แสดงถึงความปรารถนาของตัวเองที่จะเดินหน้าต่อไปข้างหน้า เป็นการมองหาทางออกแบบในขณะที่ไม่ได้อยู่ที่รูปกรอบของความคิดที่เหมาะสมที่สุด เป็นวิธีการพยายามก้าวไปสู่สถานการณ์ที่ดีขึ้น ในขณะที่ทุกสิ่งรอบตัวไม่แน่นอน เป็นความจริงจังและมีสติกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในปัจจุบัน 

การมาเยือนของสายพันธุ์เดลต้า

ยิ่งนับวัน รายงานข่าวเกี่ยวกับการสรรหาวัคซีนโควิด-19 ของรัฐบาลที่ไม่เพียงพอ รวมถึงข่าวลือเรื่องการทุจริตของรัฐบาลที่มากขึ้นเรื่อย ๆ และในที่สุดก็มีการตรวจพบเชื้อโควิด-19 สายพันธุ์เดลต้าในประเทศไทย ผมรู้สึกโกรธแต่กลับไม่สามารถแสดงความโกรธนั้นออกมาทางโซเชียลมีเดียได้ เพราะผมเกรงว่าครอบครัวของผมที่สนับสนุนรัฐบาล ทั้งหมดอาจไม่พอใจหากผมระบายความโกรธขึ้งผ่านข้อความเชิงลบในที่สาธารณะ ผมรู้สึกไม่มีความสุขและหดหู่มากขึ้นเมื่อรู้ว่าเพื่อน ๆ ของผมที่อยู่ในยุโรปและอเมริกาได้เริ่มกลับมาใช้ชีวิตและเดินทางอย่างอิสระอีกครั้ง พวกเขาเริ่มโพสต์รูปถ่ายของตัวเองที่ได้ไปเที่ยวพักผ่อนในวันหยุด ผมไม่เข้าใจว่าทำไมผู้คนถึงได้ดูเหมือนจะไม่ยี่หระต่อสถานการณ์ที่กำลังเกิด ผมโกรธ ผมท้อแท้ และผมต้องการจะอยู่ห่างจากทุกคนที่ผมรู้จักทั้งหมด 

สิ่งต่าง ๆ เหล่านี้ทำให้เกิดความรู้สึกอันไมพึงประสงค์ รู้สึกทุรนทุรายเหมือนถูกกลืนกินด้วยอารมณ์ซึมเศร้า ซึ่งลึก ๆ แล้ว ภาพเหล่านี้มีความนุ่มนวลเปรียบเสมือนความเขียวชอุ่มของเปลวไฟที่ริบหรี่ ซึ่งเป็นจุดแห่งอารมณ์ที่รุนแรง ใกล้จะพังทลายลง และจากความอิ่มตัวของอารมณ์นั้น จึงปรากฏสัมผัสถึงความรู้สึกสงบ 

วิสัยทัศน์, เปิดเวที

แต่ละความรู้สึกของเราแต่ละตัวนั้นเป็นสิ่งที่อยู่กับเราตลอด โดยเราไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นเมื่อไหร่้และสิ้นสุดวันไหน ที่กล่าวมานี้เป็นเป็นแนวคิดของ Dr. Paul Ekman เกี่ยวกับสายเลือดทางชีววิทยาและอารมณ์ของเราที่มีความสัมพันธ์แบบหยั่งลึก โดยในช่วงล็อคดาวน์มันเป็นเรื่องยาก เมื่อต้องเผชิญกับมุมมองที่แตกต่างของความรับผิดชอบส่วนบุคคล เราแต่ละคนในสังคมต่างยืนหยัดและปรับตัว ซึ่งผมก็ได้ก้าวพ้นความสันโดษของความคิดที่รบกวนจิตใจมา แต่ทว่าปัญหาเหล่านั้นยังคงอยู่ เรายังไม่รอดพ้นจากการแพร่ของโรคระบาดที่เกิดขึ้นทั่วโลก ในฐานะที่มีอารมณ์รู้สึกต่อภัยพิบัตินี้ผมก็ได้ตระหนักถึงความยุ่งยากที่ยังคงเกิดขึ้นสถานการณ์ต่อไป